ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΡΑΚΑ

18/08/22

Χρήστος Μπελογιάννης

«ουδέν κακόν αμιγές καλού»

Λίγο πριν τις 15.00 της 18/08/22 ο Πάνος (Θεοδώρου) «χάνει» ελαφρά το δρομολόγιο της διαδρομής «Κόψη των Τριεστίνων» στην Αστράκα της Τύμφης. Τραβάει αριστερά και στην ουσία βρίσκεται πάνω από την έξοδο της προ-προηγούμενης σχοινιάς. Από εκεί ακούει καθαρά ότι η έτερη σχοινοσυντροφιά της διαδρομής, ζητάει βοήθεια. Η Άννα και ο Γιώργος έχουν πρόβλημα.

Νωρίτερα το ίδιο πρωί, καθώς ετοιμαζόμασταν νωχελικά για ακόμα μια επανάληψη της διαδρομής «Κόψη των Τριεστίνων», εμφανίστηκε μπροστά μας ένα ζευγάρι ζωσμένοι με τα υλικά, τα σχοινιά τους και το χαμόγελο τους. Για που; Για την “Τριεστίνων”. Μπόμπα! Τα λέμε εκεί. Όταν τους συναντήσαμε στη διαδρομή μου έκανε εντύπωση το πόσο καλές ασφάλειες έβαζε ο Γιώργος αλλά και η επιμονή της Άννας στα πρώτα δύσκολα περάσματα. Περίχαρος σκέφτηκα αυτό είναι το νέο αίμα που ζητάμε.

Βέβαια δεν ήξερα πόσο αλληγορική θα αποδεικνυότανε αυτή η σκέψη.
Ώρα 14.20 δυο πιασίματα δεν τους κάνουν τη χάρη να μείνουν στη θέση τους και ο Γιώργος αρπάζει μια μεγαλειώδη πτώση χτυπώντας πρώτα τα πέλματα του και μετά αναποδογυρίζοντας και δοκιμάζοντας έτσι το κράνος του σε πραγματικές συνθήκες. Το κράνος τύπου foam διαλύεται κυριολεκτικά ανάμεσα στο βράχο και το κεφάλι του Γιώργου, σώζοντας όμως έτσι τη ζωή του.

Ας σταθώ εδώ λιγάκι στις ανοησίες των ΜΜΕ στο ότι το κράνος του έσωσε τη ζωή.

Ποιος ΔΕΝ φοράει κράνος πλέον στο βουνό;

Αυτό είναι αυτονόητο και από εκεί και μετά κοιτάμε τις άλλες συνθήκες. Η Άννα πρέπει να γνωρίζει από πρωτόκολλα μιας και δουλεύει στους «Γιατροί χωρίς σύνορα» και είναι μάχιμη στο πεδίο. Έτσι μόλις χαμήλωσε το σχοινοσύντροφο της στο ρελέ (αυτός μετά την πτώση περίπου 15 μέτρων είχε έρθει αρκετά κοντά της) κάλεσε αμέσως το 112 δίνοντας τις πρώτες απαραίτητες πληροφορίες.

Στις 15.30 περίπου, βρισκόμασταν με τον Πάνο κάπου 100 μέτρα πιο πάνω από τα παιδιά, οπότε στήνοντας δυο ραπέλ, και ολοκληρώνοντας το δεύτερο, φτάσαμε, πρώτα εγώ, στη συνέχεια ο Πάνος, αρκετά κοντά τους για να δούμε τον τόπο κατακόκκινο από τα αίματα και τον ίδιο τον τραυματία. Σε πρώτη φάση αξιολογήθηκε η κατάσταση του τραυματία και του παρασχέθηκαν οι Α βοήθειες. Αμέσως μετά κι αφού διαπιστώσαμε ότι μπορούσε να κινηθεί χωρίς μεγάλο κίνδυνο ξεκινήσαμε με τη διαδικασία αυτοδιάσωσης, δηλαδή για του μη γνωρίζοντες, περιποίηση και διάσωση με ότι υπήρχε εύκαιρο εκείνη τη στιγμή.

Τα τεχνικά τώρα:

15.40 περίπου το 112 πήρε πίσω στο τηλέφωνο της Άννας για περισσότερες πληροφορίες. Δίνοντας το τηλέφωνο μου άρχισε μια ατελείωτη επικοινωνία με την Πυροσβεστική Υπηρεσία, με την ΕΜΑΚ Ιωαννίνων και με το 112. Σε μια από τις συνομιλίες ρωτήθηκα από την ΠΥ αν χρειαζόμαστε ελικόπτερο. Απαντώντας θετικά μου είπαν ότι έπρεπε να πάρω πάλι το 112 και μέσω αυτών να ζητήσω συνδρομή ελικοπτέρου! Η ΠΥ ΔΕΝ μπορούσε να ζητήσει τη συνδρομή ελικοπτέρου, μιας και αυτά ανήκαν στην ΠΑ, ενώ παράλληλα η ΠΥ ΕΧΕΙ ελικόπτερα Super Puma τα οποία όμως για διάφορους λόγους ΔΕΝ πετάνε. Casino.

Παρόλα αυτά η ΕΜΑΚ είχε φύγει από τα Γιάννενα και ήδη 4 άντρες είχαν ξεκινήσει βαριά φορτωμένοι με υλικά διάσωσης για το καταφύγιο και από εκεί μέχρι εμάς. Μια επίπονη και μακρόχρονη διαδικασία. Πλέον στο παιχνίδι των τηλεφωνημάτων μπήκε και η ΠΑ και όταν τα διαδικαστικά ανέλαβε ο σμηναγός κ. Μαλλιαρός η συνεργασία μας έγινε πολύ καλύτερη. Στις 16.00 είμασταν έτοιμοι για το πρώτο ραπέλ. Υπολογίσαμε ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων θα βρισκόμασταν στη βάση της ορθοπλαγιάς μετά από τρεις ώρες! Έτσι, ΖΗΤΗΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 19.00 ασχέτως από που ερχότανε. Αυτό πρέπει να διευκρινιστεί γιατί διάφοροι ένθερμοι καταλογίζουν καθυστέρηση στο ελικόπτερο.
Σε άλλη επικοινωνία με την ΠΑ ρωτήθηκα αν μπορούσαμε να μεταφέρουμε τον τραυματία σε ίσιο πλατύ μέρος για να τον παραλάβει το ελικόπτερο. Αυτό ήταν αδύνατο γιατί είμασταν μόνο τρία άτομα και ήδη κουρασμένοι (συν ότι εγώ δεν είχα αναρρώσει πλήρως από μια βαριά θλάση) και το ίσιο μέρος ήτανε οι ξερόλουτσες του Τσουμάνη κάπου 800 μέτρα μακριά μας με πολύ δύσβατο πεδίο μπροστά μας.
Τότε πρότεινα στην ΠΑ το ελικόπτερο να παραλάβει τους άντρες της ΕΜΑΚ από το Πάπιγκο να τους φέρει στο καταφύγιο και μετά αυτοί να έρθουν προς τα εμάς (40 λεπτά περίπου) και όλοι μαζί να κατεβάσουμε το φορείο με τον τραυματία στις ξερόλουτσες.
Οι στρατιωτικοί είναι ευθείς και τσεκουράτοι και έτσι ήτανε και ο σύνδεσμος μου και άλλο τόσο ευγενικός: «αυτό δεν γίνεται» ήτανε η απάντηση. Κι όταν ρώτησα, μα γιατί δεν γίνεται η απάντηση ήτανε πιο αφοπλιστική, «ΔΕΝ γίνεται». Εκεί δημιουργήθηκε μέσα μου το ερώτημα: είναι η διάσωση ένα πράγμα ή αφορά συνθήκες, υπηρεσίες, πρόσωπα και πρωτόκολλα.

Στην πλάτη μου εκτός από τα κιλά του τραυματία βάραιναν και κάπου 30 χρόνια παραπάνω όταν είχα κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα στην Γκιώνα παρέα με τον άνθρωπο που έχει χτυπήσει η μοίρα πιο σκληρά στο βουνό.. Παρόλα αυτά με τις ετοιμασίες του Πάνου και τη συνδρομή της Άννας η κατάβαση ξεκίνησε. Ο Πάνος έστηνε τα ραπέλ κι εγώ κατέβαινα με τον τραυματία στην πλάτη μου (tandem rapel). Η Άννα βοήθαγε στην ανάκληση. Η κατάβαση ήταν δύσκολη, ιδιαίτερα μέσα στην καμινάδα μήκους 40 μέτρων, αλλά κυρίως ήταν επικίνδυνη. Η βαρύτητα οδηγούσε τα σχοινιά κατακόρυφα προς τα κάτω, σε μέρη που δεν σκαρφαλώνονταν και είχαν άπειρα σαθρά. Αυτά έπεφταν προς το μέρος του Πάνου ή πολλές φορές και πάνω μας. Όλα καλά μέχρι που ένα σχοινί μας κόλλησε στα βράχια και αναγκαστήκαμε να το αφήσουμε στην ορθοπλαγιά.
Έμεναν τώρα τρία σχοινιά στη διάθεσή μας, το οποίο σήμαινε περισσότερη καθυστέρηση. Παρολ αυτά, τα επόμενα ραπέλ πήγανε πρίμα χωρίς απρόοπτα μέχρι το τελευταίο, όπου δικαιωματικά σκάσαμε όλοι ένα χαμόγελο ανακούφισης.

Σε όλη αυτή την ώρα το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα με όλες τις υπηρεσίες να ζητάν πληροφορίες για οτιδήποτε. Καλό το ενδιαφέρον αλλά μάλλον κανείς τους δεν κατάλαβαν ότι το να κάνεις αυτοδιάσωση σε σαθρή ορθοπλαγιά είναι κάτι επικίνδυνο και δύσκολο και το να αποσπάται κάθε τόσο η προσοχή σου, μπορεί ν αποβεί μοιραίο.

Με αυτά και αυτά φτάσαμε στο έδαφος στις 18.45. Εκεί προσέτρεξε ο Ντένις από το καταφύγιο με φάρμακα και νερά και μπορέσαμε να περιποιηθούμε καλύτερα τον τραυματία.
Το να απομακρύνουμε τον τραυματία από την ορθοπλαγιά έμοιαζε ακόμη μακρινό, αφού οι άνδρες της ΕΜΑΚ περπατούσαν μεν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν αλλά απείχαν πολύ ακόμα από το καταφύγιο (3 ώρες δρόμος). Το ελικόπτερο ερχόταν από μακριά (αργότερα μάθαμε από τη Λήμνο) αλλά ο χρόνος λειτουργούσε εναντίον του καθώς το φως έπεφτε. Επομένως, το μόνο που μας έμενε ήταν να κουβαλήσουμε εμείς τον τραυματία μακριά από την ορθοπλαγιά σε κάποιο χαρακτηριστικό και ασφαλές σημείο για να τον παραλάβει το ελικόπτερο.

Επιλέξαμε ένα σημείο περίπου 250 μακριά και χαμηλότερα, κάτι σαν νησίδα, αρκετά πλατιά για να κάτσουμε πάνω της και αρκετά στενή για να μην εμποδίζει. Μόνο που ενδιάμεσα υπήρχαν κακοτράχαλα βράχια των οποίων η υπερπήδηση ήταν δύσκολη. Έτσι λοιπόν φτιάξιμο σακίδιο με το σχοινί, φορτώναμε στην πλάτη το Γιώργο και βουρ (λέμε τώρα) για κάτω.
Αν κάποιος θέλει ένα «μάθημα» περί ισότητας των δυο φύλων θα έπρεπε να δει πως με κράταγε με νύχια και με δόντια η Άννα για να καταφέρω να ξεπεράσω τα εμπόδια χωρίς να τσακιστώ. Από κοντά βέβαια και ο Πάνος και ω του θαύματος, εκτός από μια οδυνηρή πτώση, φτάσαμε έγκαιρα στο σημείο πριν τις 19.45, την ώρα που είχαμε το «ραντεβού» με το ελικόπτερο. Τότε σκέφτηκα: ότι αν δε μπορέσει να τον πάρει και από εδώ το ελικόπτερο… είμαστε για κλάματα. Πάντως στο σημείο που είχαμε βάλει στόχο, φτάσαμε και μάλιστα πριν την ώρα μας.

Εντωμεταξύ η ΕΜΑΚ πλησίαζε, έτρεχαν σχεδόν. Τους είπα ότι είμασταν έτοιμοι για αποκομιδή/ανάσυρση/διάσωση, αλλά… Αλλά ΔΕΝ ήμουν σίγουρος ότι το ελικόπτερο θα τα κατάφερνε. Οπότε δε μπορούσα να δώσω εντολή στο συντονιστή τους να τους σταματήσει, να μην ανέβουν άδικα. Εντωμεταξύ, ένα μπίβουακ έστω και κοντά στο καταφύγιο, φαινόταν εξίσου ρεαλιστικό όσο και το να παραλάβει το ελικόπτερο τον τραυματία. Προφανώς, στην περίπτωση που δεν τα καταφέρναμε με το ελικόπτερο, μας περίμενε μαζί με την ΕΜΑΚ μία ατελείωτη ταλαιπωρία μέσα στη νύχτα.

Το ακαδημαϊκό τέταρτο πέρασε και πέρασαν ακόμη 20 λεπτά (20.20) όταν ακούσαμε το θόρυβο της μηχανής και της την έλικας, πριν δούμε την ιπτάμενη σωτηρία μας. Το ελικόπτερο ήρθε κατευθείαν πάνω μας, αφού του είχαμε δώσει ακριβές στίγμα, έκανε τους απαραίτητους κύκλους αναγνώρισης και λίγα βασανιστικά δευτερόλεπτα μετά το τεράστιο ατσάλινο πουλί έκατσε 6-7 μέτρα από πάνω μας, κάνοντας μας να νοιώσουμε για τα καλά τη δύναμη του. Όλα έτοιμα και σύντομα ο hoistman/διασώστης έφτασε στο έδαφος δίπλα στον τραυματία. Του προτείναμε το καραμπίνερ με την αυτασφάλεια του τραυματία αλλά αυτός αρνήθηκε να το κλιπάρει πάνω του. Αντ αυτού έβγαλε το διασωστικό σωσίβιο (!) το πέρασε στον τραυματία και μ αυτό τον σήκωσε μέχρι τα σωθικά του Puma. Πρωτόκολλα. Αυτά ξέρουν, αυτά εφαρμόζουν και όπως έδειξε η πράξη αποτελεσματικά, αλλά με μερικά “αλλά” που θα πούμε παρακάτω. Αμέσως, μετά την αποκομιδή του τραυματία επικοινώνησα με την ΕΜΑΚ για να σταματήσουν οι άνθρωποι το τρελό τρέξιμο τους για να μας φθάσουν για να βοηθήσουν. Παρόλα αυτά ο συντονιστής τους μου πρότεινε στη περίπτωση που η σχοινοσύντροφος του Γιώργου (η Άννα) είχε πρόβλημα στην κατάβαση από το καταφύγιο, να τη βοηθήσει, μαζί με τους άντρες της ΕΜΑΚ. ‘Ηταν μια ευγενική και πολύ ανθρώπινη χειρονομία.

Τέλος καλό, όλα καλά κι ο Γιώργος στο νοσοκομείο. Το σημαντικό όμως είναι ότι μέσα στο ελικόπτερο υπήρχε γιατρός ο οποίος επαναξιολόγησε την κατάσταση του. Τα πόδια φτιάχνουν. Ο Γιώργος σύντομα θα είναι στα βράχια ελπίζω δυνατότερος σίγουρα σοφότερος.

Τι μένει λοιπόν; Οι διαπιστώσεις μου και οι σκέψεις μου.

Οι δυο εμπλεκόμενοι φορείς (ΠΥ/ΕΜΑΚ και ΠΑ) έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.
Η συνεργασία με κάθε ένα από αυτούς σε επιτελικό επίπεδο ήταν πολύ καλή και πολύ ευγενική παρόλο το κρίσιμο της κατάστασης.
Ο πιλότος και το πλήρωμα του ελικοπτέρου επιτέλους μπόρεσαν και έκαναν αυτό το βήμα παραπάνω.
Τα παλληκάρια της ΕΜΑΚ δεν ξέρω σε πόσα κομμάτια μπορούμε να τους κόψουμε μπας και φτάσουν για να μας φροντίσουν όλους.
Η τύχη έκανε πάλι την εμφάνιση της και δεν είχαμε χειρότερα. Όμως όπως έχω γράψει και αλλού (https://www.facebook.com/photo?fbid=145322694609425&set=a.132154342592927) για να έχουμε διάσωση πρέπει να εξαλείψουμε την τύχη και να ακμάσει ο προγραμματισμός και η συνεργασία.
ΚΑΝΟΝΙ. Όπως έγραψα παραπάνω οι υπηρεσίες ΔΕΝ συνεργάζονται. ΟΥΤΕ συντονίζονται από την Πολιτική Προστασία. Απλά η ΠΠ λειτουργεί ως μεσάζοντας.
Η «διάσωση» στην Ελλάδα (εκτός από τη θαλάσσια ίσως) ΔΕΝ είναι μια οργανωμένη διαδικασία που αξιοποιεί τους καλύτερους και πιο πρόσφορους πόρους (κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό). Θέλετε να είναι τα πρωτόκολλα της κάθε υπηρεσίας, θέλετε να είναι η ευθυνοφοβία, θέλετε να είναι η περιχαράκωση και το τουπέ της κάθε υπηρεσίας (όπως ψιθυρίζεται) ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι, θέλετε το ελλιπές και ανεπαρκές θεσμικό πλαίσιο. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δυο υπηρεσίες ΔΕΝ συνεργάστηκαν.
Πιστεύω ειλικρινά ότι οι επιχειρησιακοί παράγοντες της ΠΥ και της ΠΑ που εμπλέκονται σε μια τόσο περίπλοκη κατάσταση αντιλαμβάνονται ότι μια συνεργασία θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Αυτό που δεν μπορώ να εξηγήσω είναι γιατί η ΠΑ δεν διευκόλυνε την ΕΜΑΚ για να διευκολύνει (η ΕΜΑΚ) αργότερα το ελικόπτερο της ΠΑ και στο τέλος να έχουμε πολλές πολλές περισσότερες πιθανότητες επιτυχούς διάσωσης. Που βρίσκεται το πρόβλημα; Στο ποιος θα πάρει τα εύσημα;
Το παράπονο μου. Η ΠΑ έδωσε στη δημοσιότητα στιγμιότυπα και ένα κείμενο όπου ούτε λίγο ούτε πολύ το ελικόπτερο της ως δια μαγείας πήγε και πήρε ένα τραυματία από κάπου χωρίς καν να αναφέρει τι προηγούμενα είχε συμβεί που ήτανε και το πιο σημαντικό μέρος της διάσωσης. Απλά κάτι φίλοι βοήθησαν. Ε, όχι ρε παιδιά. Τον τραυματία στο πιάτο σας τον δώσαμε και φάγαμε δυο ώρες στο τηλέφωνο για να σας εξηγήσουμε. Τέτοια μικροψυχία..
Το ελικόπτερο ήρθε από πάνω μας αιωρήθηκε άψογα (μπράβο στον πιλότο!) και μετά κατέβασε το διασώστη. Στη διάσωση στο βουνό (και για την ακρίβεια οπουδήποτε εκτός από τη θάλασσα) πρώτα κρεμιέται ο διασώστης και μετά το ελικόπτερο προσεγγίζει ακριβώς το θύμα. Αυτό που έγινε είναι μια τακτική που εφαρμόζεται σε πολύ ανοιχτά πεδία (θάλασσα) όπου λίγα μέτρα μπρος-πίσω δεν κάνουν διαφορά. Στα βουνά ο διασώστης οδηγεί το ελικόπτερο κρεμασμένος-όχι αιωρούμενος. Απλά το μέρος που είχαμε επιλέξει ήταν ιδανικό για οτιδήποτε.
Ο διασώστης που κατέβηκε αρνήθηκε να κλιπάρουμε πάνω του ή στο βίντσι τον τραυματία. Αντιθέτως χρησιμοποίησε το διασωστικό σωσίβιο περνώντας το κάτω από τα χέρια του τραυματία και τον σήκωσε με αυτό στην ουσία ανασφάλιστο. Προφανώς ο άνθρωπος δεν ήξερε τι ακριβώς ήτανε η λανιέρα και το καραμπίνερ που του προτείναμε, αλλά είπαμε, εκεί έγκειται η συνεργασία και η επικοινωνία. Ποια επικοινωνία;
Προφανώς όπως υποστηρίζουν σωστά πολλοί, δεν κατέβηκε φορείο και ούτε καν μπήκε κολλάρο. Δεν γνωρίζω αν μπήκε κολλάρο στο ελικόπτερο από το γιατρό. Θα μπορούσα να σκεφτώ ως δικαιολογία την δραματική έλλειψη χρόνου και την απλουστευτική λογική ότι αφού έφτασε μέχρι εδώ χωρίς κολλάρα και νάρθηκες, τι θα πάθει για 5 μέτρα κρέμασμα. Όμως άλλα λένε τα πρωτόκολλα.. Εξάλλου εμείς ξαναλέω κάναμε ΑΥΤΟΔΙΑΣΩΣΗ, με ότι είχαμε..
Σε ένα διαλυμένο πόδι ένα παπούτσι λειτουργεί υποστηρικτικά, σα νάρθηκας. Συν το ότι να βγάλεις το παπούτσι προκαλεί άπειρο πόνο και όσο καλά και να το δέσεις μετά για την επόμενη μεταφορά θα είναι πιο ευπρόσβλητο. Ελπίζω να λύθηκε η απορία στους όψιμους ψηφιακούς διασώστες!
Αν είχαμε διασωστικό ελικόπτερο ή για την ακρίβεια εκπαιδευμένο πλήρωμα (χωρίς να υποτιμάω τον/τους χειριστές) το καλύτερο και ίσως ασφαλέστερο μέρος για να παραλάβει τον τραυματία το ελικόπτερο ήτανε ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ το ατύχημα. Εύκολα και γρήγορα.
Όλα τα καταφύγια θα πρέπει να είναι εξοπλισμένα με διασωστικά υλικά και φορείο.
Ανάμεσα στα τηλεφωνήματα υπήρξαν και αυτά αρκετών φίλων αναρριχητών που προσφέρθηκαν για βοήθεια. Δεν τους κάλεσα γιατί μέχρι να φτάσουν υπολόγιζαμε ότι θα είχαμε κατέβει, αλλά αυτοί ήτανε «εκεί» και αυτό μας έδωσε κουράγιο και ελπίδα.
Η αυτοδιάσωση είναι μια πολύ τεχνική, επικίνδυνη και κοπιαστική διαδικασία. Έχοντας πολύ καιρό να κάνω μια τέτοια διάσωση σε πραγματικές συνθήκες, στην αρχή έκανα και κάποια λάθη, όχι σε σχέση με την ασφάλεια αλλά σε σχέση με την άνεση. Τα βελτίωσα, τα θυμήθηκα και… αχρειάστα να είναι. Όμως ένα προκύπτει: Εκπαίδευση, εκπαίδευση, εκπαίδευση.
Το χαμόγελο του Γιώργου και της Άννας ήτανε η καλύτερη ανταμοιβή μου. Άντε και οι μπύρες της λύτρωσης στο καταφύγιο με τον Πάνο! Ευχαριστώ πολύ τον σμηναγό κ. Μαλλιαρό, τον υπεύθυνο της ΕΜΑΚ που οι καταστάσεις δεν μας επέτρεψαν να μου πει ούτε καν το όνομα του, την Άντα και το Ντένις από το καταφύγιο, το συνάδελφο Γιώργο Ροκά που «έτρεχε» σκιωδώς κάποια θέματα με τις υπηρεσίες, τους φίλους που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν αλλά όλους όσους ενδιαφέρθηκαν κι έχοντας φάει κι αυτοί «σκατά» στα βουνά απλά ρωτούσαν λιτά: «όλα καλά, θέλεις τίποτα» ενώ οχρόνος κυλούσε αδυσώπητα γρήγορα.
Πάνω απ όλους όμως, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πιλότο, το πλήρωμα του και τους άντρες της ΕΜΑΚ. Α, είναι και ο Πάνος.. Ε καλά αυτός είναι Οδηγός Βουνού, είναι εκεί που πρέπει όταν πρέπει.