Είναι η αναρρίχηση σε μεικτό πεδίο πάγου και βράχου, το σκαρφάλωμα, δηλαδή, σε πάγο και βράχο ταυτόχρονα.
Αν και πρόκειται για μοντέρνα έκφανση της αναρρίχησης, στην πραγματικότητα από τις απαρχές του αλπινισμού οι αλπινιστές σκαρφάλωναν μεικτά πεδία στην προσπάθεια τους να ανέβουν στις τεχνικά πιο δύσκολες κορυφές. Εξάλλου, τα βουνά είναι κατά κανόνα συμπλέγματα βράχου, πάγου και χιονιού. Μια σχοινιά θεωρείται μεικτή όταν σε όλο το μήκος της έχει ανάμεικτο πάγο και βράχο σε διάφορα ποσοστά η όταν στο έχει ένα συνεχές τμήμα βράχου και ένα συνεχές τμήμα πάγου. Μια διαδρομή θεωρείται μεικτή όταν έχει, τουλάχιστον, μια μεικτή σχοινιά ή τουλάχιστον μια σχοινιά βράχου ανεξάρτητα από το πώς θα σκαρφαλωθεί.
Πώς σκαρφαλώνονται όμως τα μεικτά;
Στον πάγο σκαρφαλώνουμε με τεχνικά κραμπόν και πιολέ και στο βράχο με γυμνά χέρια και ειδικά παπουτσάκια με τις ανάλογες τεχνικές κίνησης. Στη μεικτή αναρρίχηση, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα και περιπλέκονται αρκετά, το σκαρφάλωμα δεν είναι μονοθεματικό, χρειάζονται δεξιότητες και φαντασία. Όσον αφορά στην κίνηση του σώματος χρησιμοποιούμε τεχνικές βράχου, αλλά και αναρρίχησης πάγου. Ανάλογα πώς μας βολεύει και συμφέρει τεχνικά, καρφώνουμε τα πιολέ ή πιάνουμε το βράχο με τα χέρια, πατάμε τα βράχια με τα κραμπόν ή τα καρφώνουμε στον πάγο. Θα χρειαστεί να ψάξουμε για να τοποθετήσουμε ασφάλειες και στον πάγο και στον βράχο, συνήθως, καθαρίζοντας πρώτα τα επιφανειακά χιόνια. Στο βουνό έχουμε να αντιμετωπίσουμε ευμετάβλητο αλπικό πάγο και χιόνι σε διάφορες σκληρότητες, ακόμα και πολύ μαλακό. Στους παγοκαταρράκτες έχουμε πιο ομοιογενές και δύσκολο είδος πάγου (Water Ice), που συνήθως διακόπτεται από τμήματα συνεχούς βράχου. Σήμερα, με τα μοντέρνα τεχνικά πιολέ οι δυσκολίες συνεχούς βράχου ξεπερνιούνται με τεχνικές dry tooling τις οποίες, επίσης, πρέπει να κατέχουμε.
Στην Ελλάδα το μεικτό σκαρφάλωμα εμπεριέχεται στη λεγόμενη χειμερινή αναρρίχηση, την αναρρίχηση, δηλαδή, στις ορθοπλαγιές των βουνών μας σε συνθήκες κάλυψης χιονιού και πάγου, προφανώς, τη χειμερινή περίοδο, μιας και λόγω του γεωγραφικού πλάτους και του υψομέτρου των βουνών μας μόνο τότε εμφανίζονται. Αν και υπάρχουν πολλές κλασσικές διαδρομές χιονιού (λούκια) και αλπικού πάγου, αλλά και ο δικός μας παράδεισος με παγοκαταρράκτες στα Τζουμέρκα, οι μεικτές διαδρομές είναι η πλειοψηφία των χειμερινών διαδρομών στην Ελλάδα και σίγουρα οι πιο ενδιαφέρουσες. Πολλές από αυτές είναι ανάμεσα στις ομορφότερες και δυσκολότερες διαδρομές που μπορεί κάποιος να σκαρφαλώσει χειμώνα στα βουνά μας, σε περιβάλλον που πάντα ανταμείβει αισθητικά.
Για να γευτείς, όμως, τους καρπούς της χειμερινής αναρρίχησης πρέπει να είσαι έμπειρος και γρήγορος αλπινιστής. Καλός αναρριχητής βράχου με ευχέρεια στην τοποθέτηση ασφαλειών, αλλά και καλός χειριστής των κραμπόν και των πιολέ για τον πάγο και το χιόνι. Επιπλέον, χρειάζονται οι αρετές της υπομονής και της ψυχραιμίας καθώς και αντοχή στο κρύο και την κακουχία. Να έφταναν όμως μόνο αυτά! Πρέπει να είσαι και έμπειρος ορειβάτης γιατί υπάρχει η πρόσβαση και η επιστροφή από τη διαδρομή, πολλές φορές σε απομονωμένες περιοχές. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια μοναδική αναρριχητική εμπειρία στο ομορφότερο φυσικό περιβάλλον, τουλάχιστον για εμάς, το βουνό. Για αυτό θεωρείται από πολλούς η πιο ολοκληρωμένη μορφή αναρρίχησης και η πιο επικίνδυνη.
Ας μην ξεχνάμε ότι η αναρρίχηση στο βουνό εμπεριέχει κάτι ποιητικό, πόσο μάλλον σε αυτήν της τη μορφή. Σίγουρα αξίζει τον κόπο!
ΣΕΟΒ | Σωματείο Ελλήνων Οδηγών Βουνού